Με συγγραφέα στρατευμένο πολιτικά, θα ανέμενε κανείς να έχει μονομερή ανάπτυξη του ακανθώδους θέματος. Εν τούτοις, η ώριμη γραφή του προαγγέλλεται από τον πρόλογο κιόλας. Τεκμηριώνεται ορθά η εικόνα της βίας, τυφλής, εκδικητικής, στρατευμένης, στοχευμένης, στις 33 μέρες του Δεκέμβρη του 1944.

Οι αντιμαχόμενοι δεν παρουσιάζονται ως άσπρο - μαύρο, έχουν (πολλές) γκρίζες πλευρές. Η ανασύνθεση επιτυγχάνεται χάρις στην ευρεία παράθεση προσωπικών μαρτυριών, στιγμών, απόψεων από ντοκουμέντα (κυρίως του Ερυθρού Σταυρού), τα απομνημονεύματα, τις αυτοβιογραφίες προσώπων που έδρασαν τότε και όχι τόσο απ' αυτούς που έγραψαν μετά.

Η γνώση της ιστοριογραφίας κια του πλούσιου υλικού της (μικρής) χρονικής περιόδου του Δεκέμβρη είναι ενδεικτική στην παράθεση των τίτλων βιβλιογραφίας, όπου αμφότερες οι πλευρές έχουν παρουσία.

Αυτό που κερδίζει τον αναγνώστη είναι η ευρυμάθεια του συγγραφέα στο θέμα, η διεισδυτική νατιά στα γεγονότα, που δεν αφήνουν παρερμηνείες, φωτίζουν όλες τις (σκοτεινές) πλευρές. Οι απανωτές σημειώσεις-παραπομπές τελικά δεν κουράζουν, γιατί είναι διαφωτιστικές.

Και να φανταστεί κανείς ότι ο συγγραφέας άρχισε να δουλεύει το θέμα ως παρουσίαση σε ιστορικό συνέδριο και κατέληξε –αφού, όπως είπε και ο ίδιος στην παρουσίαση, του ζητήθηκε να μπει σε συγκεκριμένη έκταση σε βιβλίο με τα πρακτικά του συνεδρία– σε μια μονογραφία.